Sabah Matinesi

    Çocuk filmi deyip sadece kapağına ve ismine bakılarak geçilen onlarca filmden biri. Bir çoğunda haklılık payımız var aslında. Başrollerinde çocukların olduğu çoğu film sadece o yaş grubuna hitap eder genellikle ama bu film biraz daha farklı. 2007 yapımı filmi ilk olarak yine o yıl bir pazar sabahı Show TV'de izlediğimi hatırlıyorum. O zaman başrollerdeki çocuklarda yaşıtım olduğu için sıkılmadan izledim. Ancak dün tekrar izledikten sonra şimdi çoğu yaş grubuna hitap edebilecek bir film olduğuna kanaat getirdim.

    Birbirlerinden başka arkadaşları olmayan, hayal güçleri gelişmiş iki çocuğun hikayesi. Jess ve o bölgeye yeni taşınan Leslie kısa bir süre sonra yakın arkadaş olurlar. Sadece kendilerine ait olan bir yer bulmak isterler ve bulurlar. Adını da Terabithia koyarlar.Kendi kafalarında çeşitli düşmanlar canlandırarak eğlenirler ancak filmin can alıcı kısmı sonlarına doğru gerçekleşiyor ki benzeri yapımlardan ayrılmasında bu kısmı önemi büyük.

    Pan'ın Labirenti'inden cesaret alınarak yapılan bu ve bunun gibi yapımlar artık eskisi gibi sadece çocukların ilgi göstereceği şekilde yapılıyor. Kıymetini bilin. Klişelere değinmeden geçemeyeceğim. Bildiğiniz Amerikan lise klişeleri. Mesela serseri çocuklar yalnız ve herhangi bir konuda yetenekli çocuğu ezmeleri gibi. Ama en çok merak ettiğim bir öğrencinin tanışmadığı başka bir öğrenciye neden ad-soyad şeklinde hitap eder. Yani ''Bugün Mahmut'u gördün mü?'' yerine ''Bugün Mahmut Tuncer'i gördün mü?'' demek gibi. Gereksiz.

 

    Kaliteli filmler çekememiş yönetmeni anlatan kaliteli bir film. Tam adıyla Edward Davis Wood Jr. Film bile başlı başına ironi içeriyor. Gerçek hayatta başarılı olamayan bir yönetmenin hayatı çok başarılı bir şekilde sinemaya aktarılmış. 2 Saat boyunca sıkmadan kendini izleten bir film yapılmış.
 
    Düşük bütçelerle bir şeyler yapmaya çalışan Ed'in hayal gücüne diyebileceğim bir şey yok. Filmlerinin isimleri bile nasıl uçuk bir kafada olduğunu gösteriyor. Ed Wood'u ilginç kılansa bu zaten. Bunu filmlerinin afişlerinden ve isimlerinden anlayabilirsiniz. Mesela: ''Canavarın Gelini''. Yoksa herhangi bir orta düzey yönetmenden fazlası değil. Ama gayretine hayran kalmamak da mümkün değil. Çoğu filmini kendi yazmış, yönetmiş ve hatta bazılarında oynamış.
 
    Tim Burton-Johnny Depp ikilisi yine harika bir iş çıkarmış. Ayrıca bir diğer tanıdık isim Sarah Jessica Parker'da kadroda şu an ki saçma filmlerini unutturacak bir oyunculukla karşımızda. Yer yer güldüren, hüzünlendiren hatta geren bir film. Anladığım kadarıyla Ed Wood'un çektiği filmlerin asıl amacı korkutmak olduğu halde şu an Cüneyt Arkın'ın filmlerinde olduğu gibi daha çok güldürüyor. Belki de tıpkı Battal Gazi'de olduğu gibi o filmler de zamanında bazılarına göre kaliteli kabul ediliyordu.
 
    Ed Wood'un çektiği ''önemli'' filmlerin hikayesini bulabileceğiniz film renk seçimi açısından (siyah-beyaz) bazılarını hayal kırıklığına uğratsa da bunu fark etmeyeceksiniz bile. Bu renk seçimi bilinçli olarak yapıldı zaten film 94 yapımı ama 50'ler de geçtiği için ve dönemi daha iyi yansıtmak niyetiyle siyah beyaz yapılmış. Ed Wood'un zamanında beğenilmeyen filmleri bu filmle beraber tanınmaya başladı. O kadar ki bir kaç filminin yeniden çekilmesi gündemde.
 
 

 
    Çizgi roman tarihinin en ünlü süper kahramanlarından birinin sinemaya uyarlanan filmi. Daha önce bir dizi ve bir film olmak üzere iki kez ekranlarda boy gösterse de popülaritesinin bu denli yükseğe çıkması bu filmle birlikte gerçekleşti. Dönemin teknolojik imkanlarının şimdiye nazaran çok daha kısıtlı olmasına rağmen yeni Batman filmleriyle karşılaştırılması bile kalitesinin bir göstergesi. Bu arada belirteyim şu an yorumladığım film 89 yapımı Batman filmi.
 
    Bu yazıyı okuyan birçok insanın bir kaç bölümde olsa Batman'ın Kanal D'de yayınlanan çizgi filmini izlediğine eminim. Zamanın çocukları ve gençlerine Batman sevgisi aşılayan bu çizgi dizi IMDB'de binlerce insanın kullandığı oylara göre kendi türünde birinci sırada. Şimdi o çocuklar ve gençler büyüdüler ve o çizgi diziye besledikleri sempatiyle de şuan ki Batman filmlerini izliyorlar.
 
    Hikayeyi bilmeyenler için anlatayım: Milyarder bir ailenin çocuğu olan Bruce Wayne'nin annesi ve babası yanı başında öldürülürler. Bruce bunun üzerine büyüyünce kötülüklerle savaşmaya karar verir. Dünya'da bu kadar çeşitli hayvan olmasına rağmen ''baby face'' diye tabir edebileceğimiz masum yüzünü korkunç bir hale getirebilmek için yarasayı seçmiştir. Zaten baba parasını nereye harcayacağını şaşıran kahramanımız böyle boş işlerle vakit öldürmektedir.
 
    Batman filmde tam bir iyi aile çocuğu görüntüsünde. Havuz partileri gibi aktivitelerle işi olmayan saygın bir iş adamı çıkıyor karşımıza. Belki dönem Amerikan kültürünün muhafazakar yapısından da kaynaklanıyor olabilir. Birde çıkıp ''Bunlar bizim muhafazakar aile yapımıza ters'' minvalinde açıklamalar yapsaymış Gothom belediye başkanı bile olabilirmiş. Bruce'yi bu kadar övdüm ama aslında kindar bir insan olmasından dolayı çok da hazzetmem. Yıllarca ailenin yasını tutarsın anlarım ama palyaço gibi sokak sokak gezip adam dövmek nedir? Aynı hareketleri İstanbul'un ücra semtlerinde denesene. Adamdan kan alırlar Bruce kan, kan.
 
    Jokersiz Batman, Daltonsuz Red Kit'e benzer. Hep bir yanı eksik kalır. Biraz psikopat ama fazlaca şakacı olan Joker filmin neşe kaynağı. Kara Şövalye'deki Joker kadar sinirli, asabi ve karizmatik olmasa da asıl Joker'i yansıttığı için en iyisini bu filmde görebilirsiniz. Her ne kadar Batman ile birbirlerini öldürmeye çalışsalar da aralarında kabullenmek istemedikleri gizli bir sevgi bağı olduğunu düşünüyorum. Belki de doğru zaman ve yerde karşılaşsalardı her şey çok daha farklı olabilirdi.
 
    Filmi çekebilecek en uygun kişilerden biri olan Tim Burton yönetmen koltuğunda. Sürekli fantastik filmler çekmesinden dolayı projeyi garipsediğini hiç sanmıyorum. Batman rolünde Michael Keaton, Joker rolünde ise Jack Nicholson var. Nicholson'ın pis gülüşü sayesinde bu rolü aldığını tahmin ediyorum. Eğer sizde son zamanlarda çıkan süper kahraman filmlerinden memnun değilseniz (Kaptan Amerika gibi) bu film çok iyi gelecektir.

    Zombileri bize hep kötü gösterdiler. Çoğu da öyleydi belki ama genelleme yaptığımız için biz de bu ırkçılığa ortak olduk. Empati kurmayı hiç denemedik. Hayatta kalma içgüdülerine yenik düştüler sadece. Onlar istemezler miydi normal bir insan gibi yaşayıp birkaç zombiyi kafasından vurmayı? Hayvanlarında bize zombi gözüyle baktıklarını düşünmeye başladım. Bizlerde pekala vahşi zombiler olabiliriz onların gözünde. Filmlerdekinden tek farkımız biz ot yiyerek hayatımıza devam edebiliriz. Böyle şeyler yazdım ama ben de vejeteryan değilim. Bir de şu soru aklıma geldi; Eğer bir koyun konuşabilseydi onu yinede yer miydiniz?
 
    Adının sadece baş harfi olan R'yi hatırlayan bir zombi ve arkadaş grubu (bayağı da samimiler hiç bir yapmacık yanları yok, işte gerçek dostluk bu!) dürümcüyü arayıp ''Usta bize 4 porsiyon döner yollasana. Ha yanına ezme koymayı da unutma'' diyemeyecekleri için e şehrin ortasında hayvan olmaz zaten diyerek insan bulmak için bölgelerinden uzaklaşarak taze kan arayışı içinde bulunuyorlar. Girdikleri bir yerde aradıklarını bulan zombilerimizden bir tanesi (R) karşılaştığı normal insana aşık oluyor ve onu diğerlerinden korumak için elinden geleni yapıyor.
 
    Hayatımda böyle hikayesi olan bir film gördüğümü hatırlamıyorum. Tamamen sıra dışı ve sadece yıllardır önümüzde duran malzeme ters çevrilmiş. Sen git yıllardır insanların kanını içen, yiyen, paramparça eden bu insan kılıklılardan birini iyi yap. Gerçi o da yerine göre zombilik vazifesini yerine getiriyor ama o kadar da olsun. Yani sadece onlar için değil normal insanlar içinde sıra dışı bir olay. Siz hiç yemeğinizle konuşur musunuz? Ya deli derler ya da ''Yemeğinle oynama hepsi bitecek!'' gibi bir nara yiyerek karşılık bulursunuz.
 
    Böyle ilginç ve yeni tür bir filmden de tabi ki yepyeni espriler ve komik diyaloglarda geçiyor. Sadece bir tanesini söyliyeyim; R bir sanede diğer zombiler kızı fark etmesinler diye ona ''Ölü ol. Tamam mı?'' dedikten sonra kız durumu biraz abartınca ''Bu biraz fazla ölü oldu'' diyor. Böyle klavye başında yazınca kimse de gülmediği için kendimi biraz fıkrasına gülünmeyen adam gibi hissettim ama olsun. Neyse izleyince bunu ve daha fazlasını duyacaksınız zaten.
 
    Son olarak bu zombilerde keşfettiğim yeni özellikleri paylaşarak bitirmek istiyorum yazımı; Mesela rüya göremiyorlarmış ve uyuyamıyorlarmış. Kar, soğuk, sıcaktan da hiç etkilenmiyorlar. İnsan imrenmiyor değil. Ama bir süre sonra bunlarında sıkacağı kesin. Yani o zaman sabahlamanın bir anlamı kalmaz. Amaç bir çok kişi yatıyorken ayakta kalıp onların yapamadıklarını yapmak. Hem sonra davulcular ne yapacaklardı? Herkes uyanık zaten kime çalacak adamlar. Demem o ki ekonomimize büyük bir darbe vuracağı bizim için en iyisi uyumak.

    Bir kitapçıya gittiğinizde klasikleri saymazsak garanti bulabileceğiniz bir kitap serisi Açlık Oyunları. Okuyucu kitlesi gözlemlediğim kadarıyla 16-19 yaş civarında. Tahminimce filminin izleyici kitlesinde de büyük bir yeri var bu yaş grubunun. Kitabına sayısız kere denk gelsem de hiç aklımdan hiç almak geçmedi. Galiba pek sevmiyorum bilim kurgu tarzı kitapları okumayı. Seyri daha hoş geliyor. Herhalde bir çocuğa da okuma alışkanlığı kazandırma konusunda iyi gelir diye düşünüyorum. Yan etkileri ise öldürme, hainlik ve çıkarcılık olarak geri dönebilir.

 
    Hobbit. Özellikle Yüzüklerin Efendisinden sonra genellikle genç kesim arasında kısa boylu insanlar için kullanılan bir kelime. Ağızda durduğu gibi sevimli değildir her zaman. Ters birine söylediğiniz vakit kavga çıkarma potansiyeline sahiptir. Ne var ki dilimizdeki bodur, yer alması vb. kelimelerin yerini alamamıştır.

 
    Renkli film takıntınız varsa bu filmi izleyerek hastalığınızdan kurtulabilirsiniz. İzlediyseniz ve hala devam ediyorsa sabah ve akşam olmak üzere günde 2 öğün tok karna siyah-beyaz kült filmleri izlemenizi öneririm. Her 10 kişiden 8'inde görülen bu hastalık çağımızın vebası gibi. Bir diğeri de Türkçe dublaj izleme takıntısı. Bir sinemasever olarak kendilerine şifa diliyorum. Unutmayın her şey kafada biter, iradeli olursanız hep birlikte bunların da altından kalkabiliriz.
 
    Mahkemelerde geçen dünya kadar film var. Bunlarda genellikle baş kahraman tabii ki avukattır. İkinci sırada ise sanık. Üstüne bir de cinayet vakası eklediğiniz zaman klişelerden geçilmez. Amerikalıların yaptığı bu tür filmler daha meşhur olduğu için jüri üyelerinin de yeri yadsınamaz. ''Sayın yargıç, sevgili jüri üyeleri''ni kulağımıza kazıyan da bu yapımlardır.

 
    Nasıl, nerede, ne şekilde, ne şartlarda, ne renkte doğacağımızı biz seçemeyiz. Kimseye sorulmadı hangi ırktan olmak istediği. Ama bir insanı yargılamak için bazılarınca gayet yeterli sebepler bunlar. Empati kuramayan biri ya da birileri tarafından beyni yıkanırcasına aklına sokulmuş o iğrenç düşünceleri hayvanlardan en büyük farkını yaratan düşünce gücünü kullanmadan kabul edenler de ırkçılığın günümüzde bile varlığını sürdürmesinin temel sebebi. Irkçılıkla ilgili bir giriş yapmamın sebebi bu filmin ırkçılıkla ilgili yapılmış en iyi filmlerden biri olmasıdır.
 
    Film ''Özgürlükler ülkesi'' Amerika'da geçiyor. Bildiğiniz gibi eskiden orada bir siyahinin başbakan olması şöyle dursun bu bir suç niteliğindeydi. Bunun en acı örneği 1957 yılında sadece beyazları kabul eden Hary Harding lisesine ilk kabul edilen ilk siyahi öğrenci Doroty Counts'un bir kaç gün küfürlere ve dalga geçmelere dayanamayarak okuldan ayrılmasıdır.
 
    Filmin kısaca konusu: Derek (Edward Norton) ırkçı bir gruba üyedir. Bir gece arabasını çalmaya çalışan iki kişiyi öldürdüğü için hapse girer ve orada şahit oldukları yıllarca yaptığı ayrımcılığın ne kadar gereksiz ve saçma olduğunu anlamasını sağlar. Artık tek amacı ailesini bu işlerden uzak tutmaktır.
 
    Edward Norton filmdeki inanılmaz oyunculuğunun karşılığı olarak sadece Oscar'a aday olmakla yetinse de ona Fight Club'ın kapılarını da açtı. Böylece o efsane filmdeki efsane karakteri canlandırarak adını tarih sayfalarına tükenmez kalemle yazmış oldu.
 
    İçinde bulunduğumuz dönemde bu tür filmlere rastlamak pek mümkün değil. En azından konu bakımından yakın filmler işlense bile mutlaka Amerikan propagandası görüyoruz. Ama bu filmden 1 yıl önce çıkan Hayat Güzeldir filmini önerebilirim.

    Filmdeki kahramanların isimleri ve isminden dolayı fazlaca argo kelime kullanacağımı şimdiden belirtmek isterim. Zaten televizyondaki gibi bunları bipleme şansımda yok ve aslında bunun televizyonda yapılmasına da gerek yok. sonuçta artık çocuklar bile o bipli sahnelerde ne denmek istendiğini çok iyi anlıyorlar. Zaten ismi Kıça Tekme olan bir filmden de romantik filmlerdeki kibarlığı beklemek yanlış olur.
 
    Süper Kahramanlığın gerçekte nasıl olabileceğini ve bunun komik yanlarını göstermeye çalışmışlar. Aslında bu konu ilk film çıkmadan önce de benim aklımda vardı. Korku filmlerini ti'ye alan onca film varken bunların neden olmasın demiştim. Bu filmden önce de az da olsa örnekleri var ancak en başarılısı Kıça Tekme.
 
    Böyle bir film olursa Superman'in kendi olur ve eksikliklerinden faydalanılır, aynı şekilde Batman ve Spider-Man'de de bu uygulanır diye düşünmekteydim ki yanıldığımı anladım. Film kendi kahramanlarını çıkardı böylece vasat bir yapım olmaktan kurtuldu. Bu vasat filmlerin örnekleri çok. Bir filmle dalga geçeyim derken dalga geçilir duruma gelmek çok ironik doğrusu.
 
    Filmden bağımsız olarak takıldığım bir noktaya değinmek istiyorum. Herkes Türkçesi Yarasa Adam ve Süper Adam olan kahramanlara orjinal isimleriyle hitap ederken sanki içimizden biri olan Spider-Man'ı Örümcek adam olarak tanımlıyor. Film ve çizgi filmler'de de bu geçerli.
 
    Emin olun kahramanların adı bildiğimiz kahramanların adlarından daha yaratıcı. Sözüm buradan Hollywood'a; Koskoca bütçe yapmışsın mekan ayarlamışsın ekip oluşturmuşsun ama demirden kıyafet giyiyor diye Demir Adam (İron Man) diye film çekmek nedir? Biraz yaratıcı olun da yeni kahramanlar çıkarın.
 
    Tabii ki ilk filmi izledikten sonra izlerseniz çok daha iyi olur ama aralarında büyük bir bağ yok. ''Ben ilk filmi izlemedim bunun zevki çıkmaz'' denilebilecek bir film değil. Ancak ilkini izlerseniz daha büyük bir zevk ve heyecanla izlersiniz yenisini.
 
    İnsanı filme çeken en büyük etkenlerden biri de Jim Carrey. Özellikle son yıllardaki oynadığı projelerin pek iyi olmaması sebebiyle de insan sevdiği Jim Carrey'i arar oldu. Bu filmde onu bulacaksınız diyemem ama o karakteri ondan daha iyi canladıracak oyuncu sayısı da bir elin parmaklarını geçmez.

    İsveçli yazar Stieg Larsson yazdığı üçlemenin ilk filmi. Üçlemenin ilk filmi ancak bu filmin hem İsveç versiyonu var 2009 yılında çıkan hem de Hollywood versiyonu 2011'de çıkan. Benim bahsedeceğim 2011 Hollywood yapımı olan film.
 
    Bu kadar kısa süre içerisinde bir kitabı tekrar uyarlamak bana çok doğru gelmiyor. Orjinali izlemediğim için karşılaştırma yapamayacağım ancak filmi izlemediyseniz ilk olarak orjinalini izlemenizi öneririm. 2009 yapımı filmden haberim olmadığı için benim böyle bir şansım olmadı ne yazık ki.
 
    İsveç yapımında üçlemenin her biri aynı yıl içerisinde filme dönüştürüldü. Devam filmlerinin isimleri; Ateşle Oynayan Kız ve Arı Kovanına Çomak Sokan Kız. Millennium üçlemesi olarak biliniyorlar.
 
    Kitabını almak ve almamak arasında çok karasız kalmıştım Tüyap Kitap Fuarında. Halihazırda okuduğum Uçurtma Avcısı vardı ve sırada bekleyen kitaplar da olduğu için vazgeçtim. Çok da iyi yapmadım galiba. Çünkü film gayet güzel ve kitaplar genelde filmlerinden daha güzel olurlar. Onun için filmi izlemeden önce iki kere düşünün.
 
    Bir olayı çözmek ve düştüğü sıkıntılı durumdan uzaklaşmak için tamamı bir aileye ait adaya giden yazarın ve karşılaşmalarıyla kızla beraber olayı çözmeye çalıştıklarını anlatıyor. Olay ise yıllar önce kaybolan Harriet isimli gencin ölüp ölmediği. Öldüyse kimin öldürdüğü.
 
    Gerilimin hat safhada olduğu filmlerde aklımıza ilk gelen yönetmenlerden olan David Fincher imzalı bu film. Se7en filminin eleştirisinde de yazdığım gibi bu adam tarzını filmlerine fazlasıyla yansıtıyor. Başroller de son James Bond Daniel Craig ve çok tanınmayan ancak yakın bir zamanda adının fazlasıyla telaffuz edileceğini düşündüğüm Rooney Mara var.
 
    Film tutunca paranın kokusunu alan Hollywood boş durur mu? Tabii ki hayır. Serinin devam filmlerini de yeniden uyarlayacaklar. Vizyon tarihi belli olmasa da Ateşle Oynayan Kız filminin çekileceği kesin. Kısaca gizemlerle dolu uzun ama bir solukta izlenilebilecek güzel bir film.

 
    Müziğin en güzel hallerinden olan Rock'n Roll'un efsanelerinden Johnny Cash'in hayat hikayesini anlatan bir film. Bu müzik türünün gelişmesinde ve popülerleşmesinde Elvis Presley kadar olmasa da çok önemli bir yere sahip kendisi. Cash'in hayat hikayesi de farklı olduğu için romandan uyarlanmış gibi olmuş film.
 
    Film Johnny Cash'in özel hayatında yaşadığı çalkantılı dönem ve zirveye doğru nasıl çıktığını konu alıyor. Romandan uyarlanma gibi bir benzetme yapmıştım az da olsa doğruluk payı var. Çünkü Cash'in yazıdığı iki otobiyografik kitaptan uyarlanma. Bir nevi kendi hayatının senaristi oldu. O öldükten 2 sonra ise senaryosu hayata geçirildi.
 
    Ülkemizde (en azından benim çevremde) tanıyanı çok olmayan olsa da en fazla 1-2 şarkısının ismini söyleyebilecek potansiyelde insan çok olduğu için film hakkında eleştiri yazıp bu efsaneyi tanıtmak istedim. İyi de yaptım aslında. Türkiye'deki en popüler ve genelde boş şarkılardan oluşan pop müzik dinleniyorsa insanların bu adamı tanımaya hakları var.
 
    Başrol oyuncuları Joaquin Phoenix (Johnny Cash) ve Reese Witherspoon (June Carter) sesleriyle ve görünüşleriyle fazlasıyla andırıyorlar canlandırdıkları kişileri. June Carter'ı da tabii ki göreceğiz bu adamın hayatında önemli bir yeri olduğu için. Onların dışında Elvis Presley de filmde geçiyor bir kaç yerde.
 
    Toparlamak gerekirse bol müzikli biraz uzun ama sıkıcı olmayan bir biyografik film. Bir müzisyenin hayatı neredeyse anlatılabilecek en iyi şekilde anlatılmış. Filmin orjinal ismi ise Cash'in bir şarkısından geliyor. Yaşlandıktan sonra bile Hurt gibi hafızalara kazınan şarkıları seslendiren Cash 2003 yılında 71 yaşında June Carter'dan bir kaç ay sonra yaşamını yitirdi.